Czy kiedykolwiek zastanawialiście się, jak mały dodatek może całkowicie odmienić smak Waszej ulubionej kawy? W dzisiejszym wpisie na bloga chcielibyśmy podzielić się z Wami jednym z naszych ulubionych kawowych trików - dodaniem miodu. Kawa to nie tylko poranna rutyna, ale też rytuał, który może być źródłem niekończącej się eksploracji i odkryć smakowych. Dlatego też, kiedy odkryliśmy, że miodowe akcenty mogą zrewolucjonizować doświadczenie z kawą, nie mogliśmy się doczekać, aby się nimi podzielić. Miodowe dodatki do kawy nie tylko dodają słodyczy, ale także wprowadzają subtelne nuty smakowe, które mogą zaskoczyć nawet najbardziej wymagających kawoszy. Niezależnie od tego, czy jesteś miłośnikiem kawy czarnej, czy też preferujesz kremowe latte, akcent miodu może podkreślić i wzmocnić smak Twojego napoju. Jedną z moich ulubionych metod na dodanie miodu rzepakowego do kawy jest po prostu wymieszanie łyżeczki miodu rzepakowego do swojego espresso lub filiżanki kawy. Ten prosty gest może wnieść do Twojej kawy delikatną słodycz i subtelny posmak miodu rzepakowego, który harmonizuje się z gorzkimi nutami kawy. Jeśli preferujesz bardziej kremowe i gęste kawy, jak latte czy cappuccino, możesz również wypróbować dodanie miodu lipowego do spienionego mleka przed połączeniem z espresso. Efekt? Pyszny napój, który łączy w sobie kremowość mleka, intensywność kawy oraz słodycz miodu lipowego.   Oprócz dodawania miodu bezpośrednio do kawy, warto eksperymentować z różnymi rodzajami miodu, aby odkryć, który najlepiej komponuje się z Twoim ulubionym napojem. Miod spadziowy, miód akacjowy, miód rzepakowy czy też miód lipowy - każdy z nich może dodać kawie nieco innego charakteru. Podsumowując, dodanie miodu do kawy to nie tylko sposób na słodkie urozmaicenie, ale także możliwość eksperymentowania z różnymi smakami i aromatami. Dlatego zachęcamy Cię do wypróbowania tego prostego triku podczas następnego parzenia kawy i odkrycia, jak miodowy akcent może sprawić, że Twoje codzienne rytuały będą jeszcze bardziej wyjątkowe.

Propolis jest substancją, w ulu która posiada konsystencje kleistą i ciągliwą. Znajdziemy go w barwach rdzawych, żółtopomarańczowych, zielonkawo-szarych a także ciemnego brązu. Jego zapach jest bardzo charakterystyczny, silny, aczkolwiek przyjemny. Propolis jest nazywany także kitem pszczelim, wytwarzany jest przez pszczoły poprzez wymieszanie substancji żywicznych z pąków roślin z wydzielinami gruczołów ślinowych. Pszczoły, które zbierają propolis to najczęściej pszczoły starsze u których gruczoł woskowy jest już w zaniku. Przenoszą kit pszczeli w tą część ula w której doszło do jakiegoś uszkodzenia struktury gniazda np. do zaklejenia nieszczelności. Propolis jest substancją, która dobrze rozpuszcza w wielu rozpuszczalnikach organicznych takich jak: alkohol etylowy, aceton, chloroform, eter etylowy, eter naftowy. W wodzie zaś jest trudno rozpuszczalny. Według różnych autorów propolis topi się w różnych temperaturach, wahania temperatur są od 68 stopni do 110 stopni Celsjusza. Propolis zmienia swoja konsystencje w zależności od temperatury, w temperaturze 15 stopni Celsjusza jest on twardy, przy temperaturze 36 stopni Celsjusza jest on miękki i plastyczny a w temperaturze około 70 stopni Celsjusza staje się płynny. Świeży zaś jest miękki i przykleja się do palców, po czasie jednak staje on się twardy i kruszeje. Smak propolisu jest określany jako cierpki, piekący a nawet gorzkawy. Jeśli propolis jest świeży i dobrej jakości jego zapach jest bardzo silny i balsamiczny, czasami określany zapachem cynamonowym czy korzennym.   Propolis ma bardzo zróżnicowany skład, każda badana próbka posiadała trochę inny skład jednak wyróżnia się, że żywice to od 50% do 85%, olejki eteryczne od 4% do 15%, mechaniczne zanieczyszczenia to od 5% do 20% a kwasy i alkohole oraz organiczne związki to od 5% do 30%. Badania wykazały także, że około 25% związków rozpuszczalnych w etanolu to pochodne flawonoidowe. Propolis został przebadany szczególnie na mikroorganizmy. Ustalono, że substancja ta jest wysoce bakteriostatyczna i bakteriobójcza. Kilkanaście lat temu odkryto, że wirusy grypy i żółtaczki są wrażliwe na kit pszczeli. Ostatnio odkryto, że regeneruje on tkankę kostną, chrząstkę i nabłonki. Potwierdzono także, że substancja ta ma silne właściwości przeciwbólowe. Dalej trwają badania nad propolisem jednak daje to nadzieje na przyszłość zwłaszcza w leczeniu schorzeń skóry i stanów zapalnych. Przechowywanie propolisu jest unormowane specjalnymi normami. Propolis jako surowiec powinien być pakowany do opakowań dopuszczonych do przechowywania środków spożywczych. Przechowywany powinien być w miejscu zaciemnionym i w temperaturze do 18 stopni Celsjusza przez maksymalnie 24 miesiące. Miejsce przechowywania jak i środek przywozowy powinien być czysty, wolny od obcych zapachów, wolny od szkodników a także dobrze zabezpieczony przed nagrzewaniem. Koncentrat propolisowy powinien również być przechowywany w miejscu, w którym nie jest wystawiony bezpośrednio na promienie słoneczne, temperatura przechowywania powinna być od 18 do 20 stopni Celsjusza. Roztwór propolisowy musi być przebadany, dobrze zabezpieczony i przewożony w sposób ostrożny.

Wosk pszczeli jest wytworem gruczołów woskowych pszczół robotnic. Wosk taki wydzielany jest w stanie płynnym, jednak na powierzchni zastyga w formie cienkich płytek. Płytki te służą do budowy plastrów oraz do pomocy zabudowy wnętrza ula. Plastry, które są wycofywane z ula tak zwana woszczyzna są głównym surowcem, z którego czysty wosk jest pozyskiwany. Wosk możemy pozyskiwać także z dzikiej zabudowy czy zasklepów komórek z miodem. Wosk zdobywamy najczęściej poprzez wytapianie go w wyższej temperaturze, używane są do tego specjalnie kociołki, prasy a także topiarki słoneczne. Ilość wydobytego wosku zależy od stanu, świeże plastry mają wysoką masę wydobycia, jednak ze starych i ciemnych plastrów możemy odzyskać około 20%. Po wytopieniu wosku powstaje tak zwana zboina, czyli to pozostałości oprzędu, niewytopiony wosk, propolis i zanieczyszczenia fizyczne. Chemicznie wosk to mieszanina węglowodorów, hydroksykwasów, kwasów tłuszczowych, alkoholi i estrów. Gęstość wosku to 0,95-o,97 g/cm3, temperatura topienia to około 64 stopnie Celsjusza. Barwa wosku to zazwyczaj jasnożółta, żółta do ciemnobrązowej, zależnie od tego z jakich plastrów zostaje wytopiona. Jeśli wosk podamy działaniu promieni słonecznych wosk może pojaśnieć, nazywane jest to bieleniem wosku. Wosk wytwarzany przez pszczoły jest woskiem zawsze czystym, dodatkowe substancje, które w nim występują pojawiają się na etapie wytapiania woszczyzny i podczas dalszej obróbki poprzez zanieczyszczenia mechaniczne. Wosk pszczeli często jest fałszowany, dodaje się do niego dużo tańszą parafinę. Jakość wosku możemy sprawdzić poprzez: ocenę zanieczyszczenia, zawartości H2O, określenie temperatury topnienia, liczbę kwasową, liczbę zmydlania, liczbę estrową, Wosk pozyskiwany z pasiek wykorzystywany jest głównie do produkcji węzy przez co trafia ponownie do ula. Z wosku pszczelego można jednak wykonywać także różnego rodzaje świece. Wosk pszczeli wykorzystywany jest także w przemyśle kosmetycznym, dzięki temu, że jest to produkt naturalny wzbudza duże zainteresowanie przez co często dodawany jest przy produkcji kremów do twarzy, rąk czy ciała a także szamponów i odżywek do włosów. W przemyśle maszynowym wosk może zostać wykorzystany jako odlewy czy smary do maszyn.

Przez bardzo długi czas pszczelarze wydobywali tylko miód oraz wosk, jednak wraz z doskonaleniem technik pszczelarskich, oraz coraz większej wiedzy produkty pszczelarskie zaczęły się poszerzać o produkty takie jak propolis, pyłek kwiatowy i pierzg! Pszczoła obrośnięta jest włoskami, włoski te nie są jednolite i mogą być ząbkowane, grzebieniaste czy rozwidlone na końcach. Włoski te wykorzystywane są do zbierania jak największej ilości pyłku, który w zimie zwiększy szanse na przeżycie rodziny pszczelej. Pszczoła by zebrać pyłek przylatuje na dany pożytek, przednimi odnóżami zbiera pyłek kwiatowy i składuje go w koszyczku na zewnętrznej stronie goleni.  Pyłek pszczeli, który przyczepił się do włosków, które są na ciele pszczoły jest sczesywany i formowany w obnóże. Po przyniesieniu pyłku przez zbieraczki do ula magazynowany jest on w komórkach plastrowych. Pyłek zwilżany zostaje rzadkim miodem, a następnie ubijany tak by nie pozostało żadnych wolnych przestrzeni. Do najlepszych pożytków kwiatowych możemy zaliczyć leszczynę, która jest pierwszą rośliną pyłkodajną, gdy na zewnątrz jest jeszcze szaro kwitnie podbiał, następnym pożytkiem są wierzby iwy a w następnych dwóch tygodniach kolejne rodzaje wierzb. Śliwy, mirabelki a także klony, krzewy owocowe, wiśnie, śliwy hodowlane, grusze czy jabłonie dostarczają pszczołom tyle pyłku kwiatowego, że nie powinno im zabraknąć zapasu. Mniszek zaś jest jedną z najbardziej pyłkodajnych roślin w Polsce, dostarczyć on może nawet do 300 kilogramów pyłku pszczelego z jednego hektara. Przy pasiekach obwoźnych pierwszymi pyłkodajnymi roślinami są rzepak i robinia akacjowa, do kolejnych pożytków możemy zaliczyć chabry, koniczynę białą, gorczyce, facelie, maki czy grykę. Przez dużą zawartość białka, tłuszczów, węglowodanów, witamin, soli mineralnych, hormonów i olejków eterycznych pyłek wykorzystywany jest zarówno w żywieniu jak i w medycynie. W żywieniu stosowany jako dzienna dawka pokarmowa, ze swoimi właściwościami przeciwzapalnymi, antybiotycznymi, przeciwalergicznymi i odtruwającymi stosowany jest także w medycynie. Pyłek kwiatowy posiada ogrom witamin, które nie są zawarte w naszym żywieniu, dlatego też podczas kuracji pyłkowej nie musimy dodatkowo stosować witamin w formie tabletek. Badania potwierdzają, że stosowanie pyłku poprawia kondycje fizyczną jak i zdrowotną. Pyłek pszczeli posiada działanie hipolipemiczne, czyli obniżające poziom tłuszczów we krwi. Dzięki temu zapobiega się miażdżycy oraz zabezpiecza przed niedokrwieniem serca i udarem mózgu, pyłek zmniejsza także cholesterol. Kolejnymi dobrymi właściwościami pyłku kwiatowego jest działanie detoksykująca i osłonowe co pozwala ograniczyć toksyczne substancje dostające się do naszego organizmu. Pyłek kwiatowy spożywamy mocząc go 2-3 godziny w wodzie, mleku czy soku owocowym. Zmielony pyłek możemy zmieszać w proporcji 1:1 lub 1:4 z miodem, masłem, twarogiem czy konfiturą. Mieszankę taką należy spożywać w ilości około 1 łyżki stołowej po 3 razy dziennie. Czas trwania kuracji pyłkowej to od miesiąca do trzech miesięcy. Kuracje te powinny być stosowane na przełomie lata i jesieni oraz zimy i wiosny.

Pszczelarz by otrzymać konkretny rodzaj miodu na przykład miód rzepakowy musi swoje ule przygotować i wywieść na dany pożytek. Pszczoły zbierają nektar wraz z pyłkiem, który znajduję się najbliżej ich ula. Pszczoły w ulach, które zostały wywieziona w pobliżu pól gryczanych, to tego nektaru zbiorą najwięcej, ponieważ mają do niego najłatwiejszy dostęp, co w konsekwencji przyczyni się do powstania miodu gryczanego. Dlatego też pszczelarze wyszukują miejsca w których mogą postawić swoją pasiekę, by po czasie otrzymać wybrany rodzaj miodu. Rzepak jest kolejną rośliną miododajną, zakwita już w maju a jego kwitnienie trwa około 30 dni. Jeśli ma dobre warunki uprawne i obfite nawożenie może dać nawet około 140 kilogramów surowca miodowego na jeden hektar. Miód rzepakowy charakteryzuje się jasną barwą, jest miodem, który krystalizuje najszybciej ze wszystkich miodów. Gdy proces krystalizacji dobiegnie końca jego konsystencja jest kremowa i delikatnie ziarnista. Miód rzepakowy jest najbardziej popularnym miodem w Polsce.   Jedną z najbardziej miododajnych roślin jest gryka zwyczajna, w Polsce uprawiana już od kilkuset lat. Jej kwiat jest pięciolistny a kielich w kolorach białym i różowym. Roślina ta jest uznawana za jedną z najbardziej miododajnych, daje około 200 kilogramów surowca miodowego z jednego hektara przy sprzyjających warunkach. Miód gryczany jest miodem ciemnym a jego kolorystyka może przechodzić od brązowej aż po czerń. Krystalizuje grubo, posiada ostry smak i specyficzny zapach.   Mniszek pospolity posiada duże koszyczki oraz żółte języczkowate kwiaty. Pospolicie występuje na łąkach, przydrożnych pasach zieleni, w parkach i ogrodach przydomowych. Jego wydajność miodowa jest dość niska, ponieważ około 20 kilogramów na hektar. Miód miszkowy charakteryzuje się słodkim smakiem oraz jasną barwą, proces krystalizacji tego miodu jest bardzo szybki. Facelia błękitna jest rośliną uprawianą głównie pod pszczoły. Okres wegetacji tej rośliny trwa około 100 dni. Facelia wychodzi po 8 dniach, zakwita przez 50 dni od daty wysiewu oraz kwitnie przez 5 tygodni. Dzięki krótkiemu okresowi wegetacji roślinę tą można siać w różnych terminach wyliczając, kiedy będziemy chcieli z niej pożytkować. Według badań przeprowadzonych (Zimna 1959) wydajność miodowa może być od 180 kilogramów do nawet 1100 kilogramów na hektar. Tak wysoka wydajność może być tylko przy bardzo urodzajnych glebach lessowych, które są nawożone a podczas wegetacji panują sprzyjające warunki atmosferyczne. Miód faceliowy jest miodem jasnym, świeży jest o barwie żółtej jednak wraz z krystalizacją lekko jaśnieje. W smaku jest miodem łagodnym chociaż momentami można w nim wyczuć kwaskowatość a w zapachu możemy wyczuć kwiatowe nuty. Nawłoć jest rośliną o liściach lancetowatych, zaostrzonych. Kwiaty są drobne i żółte a roślina ta kwitnie późno w sierpniu i wrześniu. Wydajność nawłoci może sięgać nawet 700 kilogramów na hektar. Miód nawłociowy jest miodem o barwie jasnej wpadającej w oliwkę. W smaku często można wyczuć nutę cytrynową.