Wosk pszczeli jest wytworem gruczołów woskowych pszczół robotnic. Wosk taki wydzielany jest w stanie płynnym, jednak na powierzchni zastyga w formie cienkich płytek. Płytki te służą do budowy plastrów oraz do pomocy zabudowy wnętrza ula. Plastry, które są wycofywane z ula tak zwana woszczyzna są głównym surowcem, z którego czysty wosk jest pozyskiwany. Wosk możemy pozyskiwać także z dzikiej zabudowy czy zasklepów komórek z miodem. Wosk zdobywamy najczęściej poprzez wytapianie go w wyższej temperaturze, używane są do tego specjalnie kociołki, prasy a także topiarki słoneczne. Ilość wydobytego wosku zależy od stanu, świeże plastry mają wysoką masę wydobycia, jednak ze starych i ciemnych plastrów możemy odzyskać około 20%. Po wytopieniu wosku powstaje tak zwana zboina, czyli to pozostałości oprzędu, niewytopiony wosk, propolis i zanieczyszczenia fizyczne. Chemicznie wosk to mieszanina węglowodorów, hydroksykwasów, kwasów tłuszczowych, alkoholi i estrów. Gęstość wosku to 0,95-o,97 g/cm3, temperatura topienia to około 64 stopnie Celsjusza. Barwa wosku to zazwyczaj jasnożółta, żółta do ciemnobrązowej, zależnie od tego z jakich plastrów zostaje wytopiona. Jeśli wosk podamy działaniu promieni słonecznych wosk może pojaśnieć, nazywane jest to bieleniem wosku. Wosk wytwarzany przez pszczoły jest woskiem zawsze czystym, dodatkowe substancje, które w nim występują pojawiają się na etapie wytapiania woszczyzny i podczas dalszej obróbki poprzez zanieczyszczenia mechaniczne. Wosk pszczeli często jest fałszowany, dodaje się do niego dużo tańszą parafinę. Jakość wosku możemy sprawdzić poprzez: ocenę zanieczyszczenia, zawartości H2O, określenie temperatury topnienia, liczbę kwasową, liczbę zmydlania, liczbę estrową, Wosk pozyskiwany z pasiek wykorzystywany jest głównie do produkcji węzy przez co trafia ponownie do ula. Z wosku pszczelego można jednak wykonywać także różnego rodzaje świece. Wosk pszczeli wykorzystywany jest także w przemyśle kosmetycznym, dzięki temu, że jest to produkt naturalny wzbudza duże zainteresowanie przez co często dodawany jest przy produkcji kremów do twarzy, rąk czy ciała a także szamponów i odżywek do włosów. W przemyśle maszynowym wosk może zostać wykorzystany jako odlewy czy smary do maszyn.

Przez bardzo długi czas pszczelarze wydobywali tylko miód oraz wosk, jednak wraz z doskonaleniem technik pszczelarskich, oraz coraz większej wiedzy produkty pszczelarskie zaczęły się poszerzać o produkty takie jak propolis, pyłek kwiatowy i pierzg! Pszczoła obrośnięta jest włoskami, włoski te nie są jednolite i mogą być ząbkowane, grzebieniaste czy rozwidlone na końcach. Włoski te wykorzystywane są do zbierania jak największej ilości pyłku, który w zimie zwiększy szanse na przeżycie rodziny pszczelej. Pszczoła by zebrać pyłek przylatuje na dany pożytek, przednimi odnóżami zbiera pyłek kwiatowy i składuje go w koszyczku na zewnętrznej stronie goleni.  Pyłek pszczeli, który przyczepił się do włosków, które są na ciele pszczoły jest sczesywany i formowany w obnóże. Po przyniesieniu pyłku przez zbieraczki do ula magazynowany jest on w komórkach plastrowych. Pyłek zwilżany zostaje rzadkim miodem, a następnie ubijany tak by nie pozostało żadnych wolnych przestrzeni. Do najlepszych pożytków kwiatowych możemy zaliczyć leszczynę, która jest pierwszą rośliną pyłkodajną, gdy na zewnątrz jest jeszcze szaro kwitnie podbiał, następnym pożytkiem są wierzby iwy a w następnych dwóch tygodniach kolejne rodzaje wierzb. Śliwy, mirabelki a także klony, krzewy owocowe, wiśnie, śliwy hodowlane, grusze czy jabłonie dostarczają pszczołom tyle pyłku kwiatowego, że nie powinno im zabraknąć zapasu. Mniszek zaś jest jedną z najbardziej pyłkodajnych roślin w Polsce, dostarczyć on może nawet do 300 kilogramów pyłku pszczelego z jednego hektara. Przy pasiekach obwoźnych pierwszymi pyłkodajnymi roślinami są rzepak i robinia akacjowa, do kolejnych pożytków możemy zaliczyć chabry, koniczynę białą, gorczyce, facelie, maki czy grykę. Przez dużą zawartość białka, tłuszczów, węglowodanów, witamin, soli mineralnych, hormonów i olejków eterycznych pyłek wykorzystywany jest zarówno w żywieniu jak i w medycynie. W żywieniu stosowany jako dzienna dawka pokarmowa, ze swoimi właściwościami przeciwzapalnymi, antybiotycznymi, przeciwalergicznymi i odtruwającymi stosowany jest także w medycynie. Pyłek kwiatowy posiada ogrom witamin, które nie są zawarte w naszym żywieniu, dlatego też podczas kuracji pyłkowej nie musimy dodatkowo stosować witamin w formie tabletek. Badania potwierdzają, że stosowanie pyłku poprawia kondycje fizyczną jak i zdrowotną. Pyłek pszczeli posiada działanie hipolipemiczne, czyli obniżające poziom tłuszczów we krwi. Dzięki temu zapobiega się miażdżycy oraz zabezpiecza przed niedokrwieniem serca i udarem mózgu, pyłek zmniejsza także cholesterol. Kolejnymi dobrymi właściwościami pyłku kwiatowego jest działanie detoksykująca i osłonowe co pozwala ograniczyć toksyczne substancje dostające się do naszego organizmu. Pyłek kwiatowy spożywamy mocząc go 2-3 godziny w wodzie, mleku czy soku owocowym. Zmielony pyłek możemy zmieszać w proporcji 1:1 lub 1:4 z miodem, masłem, twarogiem czy konfiturą. Mieszankę taką należy spożywać w ilości około 1 łyżki stołowej po 3 razy dziennie. Czas trwania kuracji pyłkowej to od miesiąca do trzech miesięcy. Kuracje te powinny być stosowane na przełomie lata i jesieni oraz zimy i wiosny.

Pszczelarz by otrzymać konkretny rodzaj miodu na przykład miód rzepakowy musi swoje ule przygotować i wywieść na dany pożytek. Pszczoły zbierają nektar wraz z pyłkiem, który znajduję się najbliżej ich ula. Pszczoły w ulach, które zostały wywieziona w pobliżu pól gryczanych, to tego nektaru zbiorą najwięcej, ponieważ mają do niego najłatwiejszy dostęp, co w konsekwencji przyczyni się do powstania miodu gryczanego. Dlatego też pszczelarze wyszukują miejsca w których mogą postawić swoją pasiekę, by po czasie otrzymać wybrany rodzaj miodu. Rzepak jest kolejną rośliną miododajną, zakwita już w maju a jego kwitnienie trwa około 30 dni. Jeśli ma dobre warunki uprawne i obfite nawożenie może dać nawet około 140 kilogramów surowca miodowego na jeden hektar. Miód rzepakowy charakteryzuje się jasną barwą, jest miodem, który krystalizuje najszybciej ze wszystkich miodów. Gdy proces krystalizacji dobiegnie końca jego konsystencja jest kremowa i delikatnie ziarnista. Miód rzepakowy jest najbardziej popularnym miodem w Polsce.   Jedną z najbardziej miododajnych roślin jest gryka zwyczajna, w Polsce uprawiana już od kilkuset lat. Jej kwiat jest pięciolistny a kielich w kolorach białym i różowym. Roślina ta jest uznawana za jedną z najbardziej miododajnych, daje około 200 kilogramów surowca miodowego z jednego hektara przy sprzyjających warunkach. Miód gryczany jest miodem ciemnym a jego kolorystyka może przechodzić od brązowej aż po czerń. Krystalizuje grubo, posiada ostry smak i specyficzny zapach.   Mniszek pospolity posiada duże koszyczki oraz żółte języczkowate kwiaty. Pospolicie występuje na łąkach, przydrożnych pasach zieleni, w parkach i ogrodach przydomowych. Jego wydajność miodowa jest dość niska, ponieważ około 20 kilogramów na hektar. Miód miszkowy charakteryzuje się słodkim smakiem oraz jasną barwą, proces krystalizacji tego miodu jest bardzo szybki. Facelia błękitna jest rośliną uprawianą głównie pod pszczoły. Okres wegetacji tej rośliny trwa około 100 dni. Facelia wychodzi po 8 dniach, zakwita przez 50 dni od daty wysiewu oraz kwitnie przez 5 tygodni. Dzięki krótkiemu okresowi wegetacji roślinę tą można siać w różnych terminach wyliczając, kiedy będziemy chcieli z niej pożytkować. Według badań przeprowadzonych (Zimna 1959) wydajność miodowa może być od 180 kilogramów do nawet 1100 kilogramów na hektar. Tak wysoka wydajność może być tylko przy bardzo urodzajnych glebach lessowych, które są nawożone a podczas wegetacji panują sprzyjające warunki atmosferyczne. Miód faceliowy jest miodem jasnym, świeży jest o barwie żółtej jednak wraz z krystalizacją lekko jaśnieje. W smaku jest miodem łagodnym chociaż momentami można w nim wyczuć kwaskowatość a w zapachu możemy wyczuć kwiatowe nuty. Nawłoć jest rośliną o liściach lancetowatych, zaostrzonych. Kwiaty są drobne i żółte a roślina ta kwitnie późno w sierpniu i wrześniu. Wydajność nawłoci może sięgać nawet 700 kilogramów na hektar. Miód nawłociowy jest miodem o barwie jasnej wpadającej w oliwkę. W smaku często można wyczuć nutę cytrynową.

Herbata z miodem znana jest nam od pokoleń. Pita przez ludzi w każdym wieku, spotkana w wielu kulturach. Dlaczego jest taka wyjątkowa? Wyjaśnimy Ci to w dalszej części artykułu. Zdrowie zamknięte w bursztynowym naparze Herbata jest czymś więcej niż gorącym napojem rozgrzewającym. To leczniczy napar z liści i pąków krzewu herbacianego. Często parzona również z ziół. Oprócz wartości prozdrowotnych ma wyjątkowe walory smakowe. Każda herbata cechuje się także aromatycznym zapachem. Ważne jest jednak, aby każda z nich została prawidłowo przygotowana. W przeciwnym razie straci to, co w niej najlepsze. Herbata z miodem – wykorzystaj dary natury Miód ma wiele właściwości odżywczych. Składa się głównie ze zdrowych cukrów – glukozy i fruktozy. Są one wręcz pożądane przez organizm. Cukry te nie przekształcają się w tłuszcz, dzięki czemu o wiele łatwiej zachowasz smukłą sylwetkę. Będzie korzystny zwłaszcza dla osób zmagających się z cukrzycą. Miód pozwoli Ci dostarczyć do organizmu składniki mineralne takie jak     Jod     Magnez     Żelazo Oraz witaminy z grup     B     C Ponadto pomaga w okresie zimowym, zwłaszcza podczas przeziębień. Miód rozgrzewa, łagodzi ból gardła oraz pomaga usuwać toksyny z organizmu. Pomaga nam także wzmacniać odporność – oczywiście przy dłuższym stosowaniu. Miód do herbaty - nie zabij tego co w nim najlepsze! Miód dodawany do herbaty osładza jej smak. Jest to zdecydowanie zdrowsze rozwiązanie niż słodzenie herbaty za pomocą cukru. Zatem jeśli preferujesz bursztynowy napój w słodszej wersji kup wspominany naturalny słodzik w sklepie z miodem. Choć wspomniany gęsty płyn produkowany przez pracowite pszczoły ma wiele właściwości prozdrowotnych, to łatwo może je utracić. Wystarczy temperatura 40 stopni, aby stał się jedynie substancją słodzącą. Jeśli zależy Ci na czymś więcej, niż na aromacie dodawaj go do ciepłej – nigdy nie do gorącej – herbaty.  

Miód malinowy to pyszny słodzik, który od dawna jest stosowany w leczeniu różnych dolegliwości. Doceniamy go za subtelny, lekko kwaskowy smak i szereg wartości odżywczych. W leczeniu jakich chorób pomaga miód malinowy i w jakim regionie Polski wytwarza się go najwięcej? Na te pytania odpowiemy w poniższym tekście. Wspomnimy sobie również krótko o miodach smakowych. Czym jest miód malinowy? Maliny są pełne antyoksydantów, które pomagają chronić organizm przed wolnymi rodnikami. Wolne rodniki mogą powodować uszkodzenia komórek i DNA, co zwiększa ryzyko rozwoju chorób serca, raka, choroby Alzheimera i innych przewlekłych schorzeń. Nic więc dziwnego, że postanowiono stworzyć miód na bazie nektaru z malin. Miód malinowy powstaje na plantacjach malinowych, które spotkać można przede wszystkim na Lubelszczyźnie. To tam znajdziemy pasieki, których pszczele pracownice zbierają nektar z pobliskich, malinowych plantacji. Pyłki i nektar z krzewów malinowych jest dla pszczół bardzo pożywny i pełny niezbędnych im cukrów. Na bazie tego nektaru powstaje pyszny miód. Miód malinowy – korzyści spożywania Spożywanie miodu malinowego ma liczne korzyści. Miód ten jest pełen wspomnianych już antyoksydantów i przeciwutleniaczy. Dodatkowo wykazuje on działanie przeciwzapalne, które wynika z wysokiego stężenia flawonoidów. Mogą one pomóc zmniejszyć stan zapalny w organizmie spowodowany przez choroby przewlekłe, takie jak zapalenie stawów lub astma. Pomagają one również obniżyć poziom cholesterolu, jednocześnie zwiększając poziom dobrego cholesterolu (HDL) w organizmie. Czy miód malinowy ma kolor różowy? Niestety nie. Ma on odcień przypominający kwiat maliny, czyli jest delikatnie żółty. Wprawny nos wyczuje w nim delikatną, lekko kwaśną woń malin. Jego aromat jest niepowtarzalny. A czy istnieją inne, popularne miody smakowe, które wytwarzają polskie pszczoły na owocowych plantacjach? Inne miody smakowe Oczywiście miód malinowy to niejedyny miód owocowy, który zbiera się w Polsce. Spotkać można również inne jego odmiany. Popularną opcją jest np. miód jabłoniowy o herbacianej barwie, czyli miód z kwiatu jabłoni. Reszta to tak zwane miody z dodatkami, czyli naturalne miody z dodatkami liofilizowanych owoców. W wielu sklepach można zakupić specjalne zestawy z miodem, w skład których wchodzą właśnie małe słoiczki z miodami o różnych, owocowych smakach. Wykonuje się je także samodzielnie w domu. W tym celu używa się truskawek, malin czy też brzoskwiń.