Miód to jeden z najpopularniejszych produktów pszczelich, ale warto zwrócić uwagę także na inne cenne substancje wytwarzane przez pszczoły, takie jak pyłek kwiatowy i pierzga. Choć oba te produkty pochodzą z roślin i są zbierane przez pszczoły, różnią się składem, właściwościami oraz zastosowaniem. W tym artykule wyjaśnimy, czym różni się pyłek kwiatowy od pierzgi pszczelej i jakie korzyści zdrowotne niesie ich spożywanie. Czym jest pyłek kwiatowy? Pyłek kwiatowy to mikroskopijne ziarenka produkowane przez kwiaty w celu zapylenia. Pszczoły zbierają go podczas wizyt na kwiatach, mieszając go z odrobiną nektaru i śliny, a następnie transportują do ula w postaci małych kuleczek przymocowanych do tylnych nóg. Właściwości pyłku kwiatowego: - Bogaty w białko, witaminy (m.in. B, C, E) i minerały, - Zawiera aminokwasy, enzymy i antyoksydanty, - Wspiera odporność i poprawia samopoczucie, - Może wspomagać układ krążenia oraz procesy metaboliczne. Czym jest pierzga pszczela? Pierzga to pyłek kwiatowy, który został przetworzony przez pszczoły i poddany fermentacji mlekowej. W ulu pszczoły umieszczają zebrany pyłek w komórkach plastra, mieszają go z miodem i śliną, a następnie pozostawiają do fermentacji. Proces ten sprawia, że pierzga jest lepiej przyswajalna i zawiera dodatkowe substancje odżywcze. Właściwości pierzgi pszczelej: - Jest łatwiej przyswajalna niż surowy pyłek, - Zawiera więcej enzymów, kwasu mlekowego i probiotyków, - Wzmacnia układ odpornościowy i wspiera regenerację organizmu, - Może pomagać w detoksykacji organizmu i wspomagać pracę wątroby. Pyłek kwiatowy a pierzga pszczela – kluczowe różnice Proces powstawania: Pyłek kwiatowy zbierany jest przez pszczoły z kwiatów, pierzga zaś to pyłek kwiatowy, który przechodzi proces fermentacji w ulu. Skład: W pyłku kwiatowym znajdziemy wysoką zawartość białka, witamin i minerałów, pierzga pszczela posiada dodatkowe enzymy i probiotyki. Przyswajalność: Wymaga zmielenia lub rozpuszczenia dla lepszej wchłanialności. Pierzga jest łatwiej przyswajalna dla organizmu. Działanie: Pyłek działa odżywczo i wzmacniajaco. Pierzga wspomaga odporność, układ pokarmowy i detoksykacje ogranizmu. Jak spożywać pyłek i pierzgę? Aby w pełni wykorzystać ich właściwości, warto stosować je regularnie: Pyłek kwiatowy najlepiej spożywać po wcześniejszym namoczeniu w wodzie lub zmieleniu, aby poprawić jego przyswajalność. Pierzga pszczela może być spożywana samodzielnie lub rozpuszczona w wodzie, mleku czy miodzie. Podsumowanie pyłku kwiatowego i pierzgi pszczelej Pyłek kwiatowy i pierzga pszczela to dwa cenne produkty pszczele o szerokim zastosowaniu prozdrowotnym. Pyłek dostarcza wielu składników odżywczych, natomiast pierzga, dzięki procesowi fermentacji, jest bardziej przyswajalna i wspiera odporność organizmu. Oba te produkty mogą być doskonałym uzupełnieniem zdrowej diety.

Miód to pyszny, ale i bardzo zdrowy produkt, który od wieków cieszy się ogromną popularnością w Polsce. Z każdym rokiem Polacy coraz chętnie sięgają po różne odmiany miodu, a wybór tego, który trafi do naszego słoika, zależy od wielu czynników. Sprawdźmy, jaki miód cieszy się największym uznaniem wśród konsumentów w Polsce! Miód wielokwiatowy – ulubiony miód polaków! Z danych Polskiej Izby Miodu wynika, że aż 80% Polaków wybiera miód wielokwiatowy. Jest to najczęściej kupowany rodzaj miodu w Polsce. Dlaczego? polecy uwielbiają właśnie ten rozaj miodu? Śpieszymy z odpowiedzią. Miód wielokwiatowy charakteryzuje się lekkim delikatnym smakiem i wszechstronnością – możemy wykorzystać go zarówno do słodzenia napojów, jak i jako dodatek do wypieków czy deserów. Swoją popularność miód ten zawdziecza szerokiej dostępności i różnorodności, ponieważ pochodzi z wielu gatunków roślin, które pszczoły zbierają w różnych porach roku. Miód gryczany – wyjątkowy smak i zdrowie w jednym Miód gryczany, choć mniej popularny niż miód wielokwiatowy, ma swoich wiernych zwolenników. Cechuje się ciemnym kolorem oraz intensywnym smakiem, który nie każdemu przypada do gustu, ale dla wielu jest niezastąpiony Mówi się, że gryczany miód albo się kocha, albo nienawidzi. Ponadto, miód ten zawiera dużą ilość antyoksydantów, co sprawia, że jest ceniony nie tylko za swoje właściwości smakowe, ale także zdrowotne. Miód spadziowy – uwielbiany przez mieszkańców południa Polski! Miód spadziowy, szczególnie popularny w południowej Polsce, jest jednym z tych miodów, które wyróżniają się wyjątkowym, intensywnym żywicznym smakiem. Powstaje z wydzielin drzew iglastych, które pszczoły zbierają podczas odwiedzania gałęzi. Miód ten ma wiele właściwości prozdrowotnych, wspomagając układ odpornościowy oraz posiadając działanie antybakteryjne. Miód akacjowy i lipowy – delikatne odmiany, uwielbiane przez dzieci Miód akacjowy oraz miód lipowy to dwie  bardzo popularne odmiany miodu w Polsce, które cieszą się dużym uznaniem ze względu na swój delikatny i łagodny smak oraz przyjemnyaromat. Miód akacjowy jest często wybierany przez osoby, które preferują słodsze, łagodniejsze smaki. Z kolei miód lipowy, ze względu na swój intensywny zapach, jest uważany za wyjątkowy, a jego popularność rośnie wśród osób ceniących naturalne produkty. Co wpływa na nasz wybór miodu? Badania pokazują, że Polacy coraz bardziej świadomie wybierają miód, zwracając uwagę na jego rodzaj, datę ważności, a także kraj pochodzenia. Większość konsumentów ceni sobie także informacje o tym, gdzie miód został zebrany, co jest istotne zwłaszcza w kontekście jakości produktu. Podsumowanie Choć miód wielokwiatowy króluje na polskich stołach, inne odmiany, takie jak miód gryczany, spadziowy, akacjowy czy lipowy, także mają swoje miejsce w polskich domach. Każdy miłośnik miodu znajdzie coś dla siebie, w zależności od upodobań smakowych oraz potrzeb zdrowotnych. Miód to nie tylko pyszny dodatek do codziennej diety, ale także naturalny produkt, który warto mieć w swojej kuchni!

Zadania pszczoły robotnicy. Królowa, truteń, robotnica a nawet larwa są częścią pewnego organizmu. Rodzina pszczela jest ciągle w procesie odmładzanie, stare i chore osobniki pszczelej rodziny regularnie wymieniane są na nowe dzięki czemu rodzina ta może funkcjonować wiekami. Robotnice wykonują wszystkie prace w ulu oprócz rozmnażania, do tej czynności zdolna jest tylko królowa matka. Królowa także ciągle wytwarza feromony, które umożliwiają rozpoznanie pszczołom przynależności do roju. Czystość pszczół – pszczoły miodne uwielbiają żyć w czystości, stanowi to także ważny punkt w ich strategii przetrwania, pszczoły usuwają wszelkie infekcje jednocześnie przy tym chroniąc społeczność pszczelą. W ramach utrzymania czystości i porządku w ulu pszczoły robotnice wynoszą z niego ciało obce, wyrzucają chore potomstwo, polerują i czyszczą przestrzeń mieszkalną a także zabezpieczają intruzów, których nie są w stanie wynieść z ula. Opieka nad potomstwem – zadaniem jest ich także opieka nad potomstwem. Do tego zadania przydzielone są tylko młode pszczoły, które na początku swojego życia mają dostateczny zapas pyłku i miodu. Służba królowej także jest zadaniem tych pszczół, pielęgnują, czyszczą a także stale dotykają królową dzięki czemu zbierają jej feromony, które są w stanie przekazać co najmniej 60 pszczołom co prowadzi do szybkiego rozprowadzenia substancji po ulu. Pszczoły w ulu także wytwarzają wosk i budują plastry. Zbieraczki są pszczołami, które są odpowiedzialne za jedzenie. Donoszą one jedzenie do pszczół odbierających a te zaś zagęszczają go. Podczas przekazywania nektaru, pszczoły zbieraczki otrzymują feromony matki dzięki którym posiadają dobrą orientację oraz są tym wabione do ula. Utrzymywanie odpowiedniej temperatury w ulu. Pszczoły miodne są w stanie regulować temperaturę ula. Przy zbyt wysokich temperaturach wachlują skrzydełkami by doprowadzić do wymiany powietrza. Pod koniec pierwszego okresu życia rozwija się gruczoł jadowy a żądło staje się twarde. W tym okresie pszczoły są bojowo nastawione, stoją na tylnych odnóżach przy wejściu do ula i kontrolują pszczoły. Każdy kto zwróci ich uwagę na siebie może zostać gryziony i kłuty. Pszczoły ciągle się rozwijają, każda pszczoła staje się specjalistą w swojej dziedzinie, jednak na bieżąco wiedzą co dzieje się w ulu dzięki czemu mogłyby porzucić one swoją dotychczasową pracę by bez problemu przejąć obowiązki innej pszczoły.   Jako ciekawostkę można dodać, że pszczoły przewidują inne dźwięki zależne od sytuacji: - spokojny przelot pszczół jest niesłyszalny, - orientacyjny lot jest głośny, - lot trutni przypomina burzę, - wycie jest oznaką informacji o braku matki, - kwakanie oznacza zamkniecie w komórce królowej, - brzęczenie o wysokim tonie to informowanie o podejrzeniu pojawienia się wroga, - rójka wypełnia powietrze typowym brzęczeniem, - a pomruki są zawiadomieniem o nawoływaniu do źródła pożytku.

Nektar jest ro roztwór cukrów, w którego skład wchodzą także: substancje azotowe, kwasy organiczne, olejki eteryczne, barwniki, witaminy, enzymy a także sole mineralne. Cukry takie jak glukoza, fruktoza i sacharoza stanową nawet do 70% składu. Jeśli w miodzie jest przewaga fruktozy to proces krystalizacji jest opóźniony, dzieje się tak np. przy miodzie akacjowym, jeśli jednak w miodzie jest więcej glukozy proces krystalizacji przebiega szybciej, dzieje się tak na przykład w miodzie rzepakowym. Substancje azotowe występują w minimalnych ilościach, nektary takich roślin jak wrzos czy zagorzałka jest bogata w związki azotowe, ponieważ zawiera ona substancje galaretowate. Co do kwasów organicznych to pojawiają one się w nektarze w różnych ilościach, ten składnik decyduje o kwaśnym odczynie nektaru i o ostrości miodu. Nektar posiada także substancje aromatyczne, które są odpowiedzialne z zapach miodu zależny od tego z jakiego gatunku był nektar. Nektar w swoim składzie ma także substancje barwne, miody zazwyczaj są w kolorach barwy żółtej. Nektar gryki jest bardzo bogaty w barwnik, dlatego miód ten charakteryzuje się barwą od brunatnej do nawet czarnej. Ilość składników mineralnych różni się i może zawierać od 0,1% do 0,4%. Nektar cebulowy posiada aż 30 razy więcej potasu niż nektar faceliowy. Nektarowanie kwiatów jest to zjawisko, w którym z gruczołów zwanych nektarnikami wydziela się nektar. Nektar zazwyczaj zaczyna wydzielać się już w pąku krótko przez rozchyleniem korony. W okresie pylenia pylników oraz przy dojrzałości słupka do zapylania osiąga największą intensywność, po czym maleje do zera. Jeśli nektar nie został pobrany to gromadzi się w kwiecie po czym ulega resorpcji, jeśli kwiat zostanie zapylony to proces wydzielania nektaru zatrzymuje się. Intensywność nektarowania związana jest z dobowym rytmem fotosyntezy i rozkwitania kwiatów. Większość kwiatów swoje najobfitsze nektarowanie ma w środkowej części dnia, gryka jednak jest obfita w nektar tylko do 10 rano. Nektarowanie może trwać od kilku godzin do nawet kilku dni w przypadku drzew owocowych. Obfitość nektarowania zależna jest od wielu czynników, jednym z nich jest genetyka. Jeden kwiat gryki w ciągu swojego życia wydziela około 0,2 mg cukrów, rzepak około 0,7mg, jabłoń 1,5 mg a dynia nawet do 60 mg. Kolejnym czynnikiem wpływającym na nektarowanie są czynniki zewnętrzne, głównie pogoda. Podczas słonecznej pogody jest największa obfitość nektarowania kwiatów. Etapy największego nektarowania są podczas pięknej słonecznej pogody z odpowiednim stanem wilgotności ziemi. Podczas zachmurzenie zaburzona jest fotosynteza co jednocześnie obniża wydajność wytwarzania nektaru. Zbadano także, że kwiaty znajdujące się na północnej stronie drzewa mają gorsze nektarowanie. Proces nektarowania także jest względny temperaturze, wiśnia nektaruje już nawet przy 8 stopniach Celsjusza, inne zaś nektarują gdy temperatura jest w granicach 16 do 28 stopni Celsjusza. Wilgotność powietrza w granicach 60 do 80% jest odpowiednia do nektarowania kwiatów. Opady deszczu mogą mieć jednak wpływ pozytywny lub negatywny, słabe deszcze zapewniają odpowiednią wilgotność gleby, przy ulewach zaś z nektarników odkrytych mogą wypłukać cały nektar. Do czynników, które może zaliczyć do nektarowania można także podać rodzaj gleby. Jeśli dana roślina jest w odpowiedniej glebie dostosowanej do swojej natury jej nektarowanie będzie bardziej obfite. Dzięki nektarowaniu otrzymujemy od pszczół cudowne miody, takie jak miód akacjowy, miód faceliowy, miód gryczany, miód rzepakowy i wiele, wiele, wiele innych rodzai miodów!

Lipiec jest bardzo gorącym okresem miodobrania. Pszczoły wylatując z ula, szukają kwiatów, z których pobierają słodki nektar i przenoszą go do ula. Proces przetwarza nektaru w miód trwa około tygodnia. Kolejnym ważnym pokarmem dla pszczół jest pyłek kwiatowy.  Lipiec w pasiece jest głównie miesiącem zbiorów. Część pszczelarzy czeka tylko do odebrania zbiorów z miodu lipowego i na tym etapie kończą swój sezon, część jednak swoje pasieki przewożą na inne pożytki takie jak na przykład gryka. Miodobranie powinno odbyć się parę dni po zakończeniu pożytku, pszczoły powinny mieć czas na przetworzenie nektaru w miód. Miód powinien być zamknięty (poszyty) w komórkach, służy do tego wosk, jeśli plastry są poszyte w około 50% można uznać, że miód już jest dojrzały i przystąpić do jego miodobrania. Jeśli jednak plastry nie są poszyte trzeba odczekać około 5-7 dni i przystąpić do miodobrania, w innym przypadku pszczoły zjedzą miód. Wybieranie pyłku pszczelego odbywa się w okresie od maja do sierpnia. Ważne jest jednak by nie doprowadzić do głodu pyłkowego rodziny pszczelej, a w efekcie do osłabienia jej. Po zebraniu pyłku ważne jest by jak najszybciej przeszedł on proces konserwacji. Pyłek konserwujemy poprzez suszenie go przez 24 godziny w temperaturze 40-45 stopni Celsjusza lub kolejnym sposobem może być mrożenie pyłku do temperatury -18 stopni Celsjusza. Warto zostawić sobie trochę suszonego pyłku na przyszły rok by wykonać ciasto cukrowo-pyłkowe które, pobudza rozwój wiosenny. Przyjmując zasadę, że w pasiece matkę pszczelą użytkujemy dwa sezony, w lipcu także możemy wymienić stare matki na nowe. Matki najlepiej przyjmowane są od maja do lipca a także we wrześniu. Matki, które są duże i odchowane są lepiej przyjmowane. By nowa matka została przyjęta przez rodzinę muszą zostać spełnione pewne warunki: brak matki i mateczników, podobieństwo rasowe, obecność młodych pszczół, a także dopływ pokarmu. By matka została dobrze przyjęta konieczne jest także zniwelowanie zapachu starej matki. Jeśli pszczelarz swojego sezonu nie zakańcza na miodzie lipowym do jego obowiązków należy przewiezienie pszczół na nowy pożytek, z którego chce otrzymać miód. W tym także okresie często napotyka się przypadki zgnilca amerykańskiego. Bakteria ta rozwija się wolno i pierwsze jej objawy pszczelarz może zauważyć nawet dopiero po miesiącu czy dwóch. Nieprawidłowy wygląd zasklepów może wskazywać na rozwój choroby, bardziej zaawansowani i spostrzegawczy pszczelarze mogą wychwycić nieprawidłowości w ulu tylko na podstawie niewielkich zmian kolorystycznych. By zlikwidować chorobę stosuje się dwie metody: metodę likwidacji chorej rodziny lub wykonanie zabiegu podwójnego przesiedlenia, tą metodę jednak można zastosować tylko do 20 lipca by pszczoły zdążyły wychować nową generację pszczół do zimy. Podsumowując w lipcu w pasiece: - Pyłek zostaje wybierany z ula. - Jest szczyty miodobrania. - Wymieniamy matki na nowe. - Kontrolujemy ul pod względem bakterii zawilca amerykańskiego.