Zadania pszczoły robotnicy. Królowa, truteń, robotnica a nawet larwa są częścią pewnego organizmu. Rodzina pszczela jest ciągle w procesie odmładzanie, stare i chore osobniki pszczelej rodziny regularnie wymieniane są na nowe dzięki czemu rodzina ta może funkcjonować wiekami. Robotnice wykonują wszystkie prace w ulu oprócz rozmnażania, do tej czynności zdolna jest tylko królowa matka. Królowa także ciągle wytwarza feromony, które umożliwiają rozpoznanie pszczołom przynależności do roju. Czystość pszczół – pszczoły miodne uwielbiają żyć w czystości, stanowi to także ważny punkt w ich strategii przetrwania, pszczoły usuwają wszelkie infekcje jednocześnie przy tym chroniąc społeczność pszczelą. W ramach utrzymania czystości i porządku w ulu pszczoły robotnice wynoszą z niego ciało obce, wyrzucają chore potomstwo, polerują i czyszczą przestrzeń mieszkalną a także zabezpieczają intruzów, których nie są w stanie wynieść z ula. Opieka nad potomstwem – zadaniem jest ich także opieka nad potomstwem. Do tego zadania przydzielone są tylko młode pszczoły, które na początku swojego życia mają dostateczny zapas pyłku i miodu. Służba królowej także jest zadaniem tych pszczół, pielęgnują, czyszczą a także stale dotykają królową dzięki czemu zbierają jej feromony, które są w stanie przekazać co najmniej 60 pszczołom co prowadzi do szybkiego rozprowadzenia substancji po ulu. Pszczoły w ulu także wytwarzają wosk i budują plastry. Zbieraczki są pszczołami, które są odpowiedzialne za jedzenie. Donoszą one jedzenie do pszczół odbierających a te zaś zagęszczają go. Podczas przekazywania nektaru, pszczoły zbieraczki otrzymują feromony matki dzięki którym posiadają dobrą orientację oraz są tym wabione do ula. Utrzymywanie odpowiedniej temperatury w ulu. Pszczoły miodne są w stanie regulować temperaturę ula. Przy zbyt wysokich temperaturach wachlują skrzydełkami by doprowadzić do wymiany powietrza. Pod koniec pierwszego okresu życia rozwija się gruczoł jadowy a żądło staje się twarde. W tym okresie pszczoły są bojowo nastawione, stoją na tylnych odnóżach przy wejściu do ula i kontrolują pszczoły. Każdy kto zwróci ich uwagę na siebie może zostać gryziony i kłuty. Pszczoły ciągle się rozwijają, każda pszczoła staje się specjalistą w swojej dziedzinie, jednak na bieżąco wiedzą co dzieje się w ulu dzięki czemu mogłyby porzucić one swoją dotychczasową pracę by bez problemu przejąć obowiązki innej pszczoły.   Jako ciekawostkę można dodać, że pszczoły przewidują inne dźwięki zależne od sytuacji: - spokojny przelot pszczół jest niesłyszalny, - orientacyjny lot jest głośny, - lot trutni przypomina burzę, - wycie jest oznaką informacji o braku matki, - kwakanie oznacza zamkniecie w komórce królowej, - brzęczenie o wysokim tonie to informowanie o podejrzeniu pojawienia się wroga, - rójka wypełnia powietrze typowym brzęczeniem, - a pomruki są zawiadomieniem o nawoływaniu do źródła pożytku.

Nektar jest ro roztwór cukrów, w którego skład wchodzą także: substancje azotowe, kwasy organiczne, olejki eteryczne, barwniki, witaminy, enzymy a także sole mineralne. Cukry takie jak glukoza, fruktoza i sacharoza stanową nawet do 70% składu. Jeśli w miodzie jest przewaga fruktozy to proces krystalizacji jest opóźniony, dzieje się tak np. przy miodzie akacjowym, jeśli jednak w miodzie jest więcej glukozy proces krystalizacji przebiega szybciej, dzieje się tak na przykład w miodzie rzepakowym. Substancje azotowe występują w minimalnych ilościach, nektary takich roślin jak wrzos czy zagorzałka jest bogata w związki azotowe, ponieważ zawiera ona substancje galaretowate. Co do kwasów organicznych to pojawiają one się w nektarze w różnych ilościach, ten składnik decyduje o kwaśnym odczynie nektaru i o ostrości miodu. Nektar posiada także substancje aromatyczne, które są odpowiedzialne z zapach miodu zależny od tego z jakiego gatunku był nektar. Nektar w swoim składzie ma także substancje barwne, miody zazwyczaj są w kolorach barwy żółtej. Nektar gryki jest bardzo bogaty w barwnik, dlatego miód ten charakteryzuje się barwą od brunatnej do nawet czarnej. Ilość składników mineralnych różni się i może zawierać od 0,1% do 0,4%. Nektar cebulowy posiada aż 30 razy więcej potasu niż nektar faceliowy. Nektarowanie kwiatów jest to zjawisko, w którym z gruczołów zwanych nektarnikami wydziela się nektar. Nektar zazwyczaj zaczyna wydzielać się już w pąku krótko przez rozchyleniem korony. W okresie pylenia pylników oraz przy dojrzałości słupka do zapylania osiąga największą intensywność, po czym maleje do zera. Jeśli nektar nie został pobrany to gromadzi się w kwiecie po czym ulega resorpcji, jeśli kwiat zostanie zapylony to proces wydzielania nektaru zatrzymuje się. Intensywność nektarowania związana jest z dobowym rytmem fotosyntezy i rozkwitania kwiatów. Większość kwiatów swoje najobfitsze nektarowanie ma w środkowej części dnia, gryka jednak jest obfita w nektar tylko do 10 rano. Nektarowanie może trwać od kilku godzin do nawet kilku dni w przypadku drzew owocowych. Obfitość nektarowania zależna jest od wielu czynników, jednym z nich jest genetyka. Jeden kwiat gryki w ciągu swojego życia wydziela około 0,2 mg cukrów, rzepak około 0,7mg, jabłoń 1,5 mg a dynia nawet do 60 mg. Kolejnym czynnikiem wpływającym na nektarowanie są czynniki zewnętrzne, głównie pogoda. Podczas słonecznej pogody jest największa obfitość nektarowania kwiatów. Etapy największego nektarowania są podczas pięknej słonecznej pogody z odpowiednim stanem wilgotności ziemi. Podczas zachmurzenie zaburzona jest fotosynteza co jednocześnie obniża wydajność wytwarzania nektaru. Zbadano także, że kwiaty znajdujące się na północnej stronie drzewa mają gorsze nektarowanie. Proces nektarowania także jest względny temperaturze, wiśnia nektaruje już nawet przy 8 stopniach Celsjusza, inne zaś nektarują gdy temperatura jest w granicach 16 do 28 stopni Celsjusza. Wilgotność powietrza w granicach 60 do 80% jest odpowiednia do nektarowania kwiatów. Opady deszczu mogą mieć jednak wpływ pozytywny lub negatywny, słabe deszcze zapewniają odpowiednią wilgotność gleby, przy ulewach zaś z nektarników odkrytych mogą wypłukać cały nektar. Do czynników, które może zaliczyć do nektarowania można także podać rodzaj gleby. Jeśli dana roślina jest w odpowiedniej glebie dostosowanej do swojej natury jej nektarowanie będzie bardziej obfite. Dzięki nektarowaniu otrzymujemy od pszczół cudowne miody, takie jak miód akacjowy, miód faceliowy, miód gryczany, miód rzepakowy i wiele, wiele, wiele innych rodzai miodów!

Lipiec jest bardzo gorącym okresem miodobrania. Pszczoły wylatując z ula, szukają kwiatów, z których pobierają słodki nektar i przenoszą go do ula. Proces przetwarza nektaru w miód trwa około tygodnia. Kolejnym ważnym pokarmem dla pszczół jest pyłek kwiatowy.  Lipiec w pasiece jest głównie miesiącem zbiorów. Część pszczelarzy czeka tylko do odebrania zbiorów z miodu lipowego i na tym etapie kończą swój sezon, część jednak swoje pasieki przewożą na inne pożytki takie jak na przykład gryka. Miodobranie powinno odbyć się parę dni po zakończeniu pożytku, pszczoły powinny mieć czas na przetworzenie nektaru w miód. Miód powinien być zamknięty (poszyty) w komórkach, służy do tego wosk, jeśli plastry są poszyte w około 50% można uznać, że miód już jest dojrzały i przystąpić do jego miodobrania. Jeśli jednak plastry nie są poszyte trzeba odczekać około 5-7 dni i przystąpić do miodobrania, w innym przypadku pszczoły zjedzą miód. Wybieranie pyłku pszczelego odbywa się w okresie od maja do sierpnia. Ważne jest jednak by nie doprowadzić do głodu pyłkowego rodziny pszczelej, a w efekcie do osłabienia jej. Po zebraniu pyłku ważne jest by jak najszybciej przeszedł on proces konserwacji. Pyłek konserwujemy poprzez suszenie go przez 24 godziny w temperaturze 40-45 stopni Celsjusza lub kolejnym sposobem może być mrożenie pyłku do temperatury -18 stopni Celsjusza. Warto zostawić sobie trochę suszonego pyłku na przyszły rok by wykonać ciasto cukrowo-pyłkowe które, pobudza rozwój wiosenny. Przyjmując zasadę, że w pasiece matkę pszczelą użytkujemy dwa sezony, w lipcu także możemy wymienić stare matki na nowe. Matki najlepiej przyjmowane są od maja do lipca a także we wrześniu. Matki, które są duże i odchowane są lepiej przyjmowane. By nowa matka została przyjęta przez rodzinę muszą zostać spełnione pewne warunki: brak matki i mateczników, podobieństwo rasowe, obecność młodych pszczół, a także dopływ pokarmu. By matka została dobrze przyjęta konieczne jest także zniwelowanie zapachu starej matki. Jeśli pszczelarz swojego sezonu nie zakańcza na miodzie lipowym do jego obowiązków należy przewiezienie pszczół na nowy pożytek, z którego chce otrzymać miód. W tym także okresie często napotyka się przypadki zgnilca amerykańskiego. Bakteria ta rozwija się wolno i pierwsze jej objawy pszczelarz może zauważyć nawet dopiero po miesiącu czy dwóch. Nieprawidłowy wygląd zasklepów może wskazywać na rozwój choroby, bardziej zaawansowani i spostrzegawczy pszczelarze mogą wychwycić nieprawidłowości w ulu tylko na podstawie niewielkich zmian kolorystycznych. By zlikwidować chorobę stosuje się dwie metody: metodę likwidacji chorej rodziny lub wykonanie zabiegu podwójnego przesiedlenia, tą metodę jednak można zastosować tylko do 20 lipca by pszczoły zdążyły wychować nową generację pszczół do zimy. Podsumowując w lipcu w pasiece: - Pyłek zostaje wybierany z ula. - Jest szczyty miodobrania. - Wymieniamy matki na nowe. - Kontrolujemy ul pod względem bakterii zawilca amerykańskiego.

Miód spadziowy ze spadzi iglastej to bogate źródło minerałów i witamin, dlatego świetnie sprawdzi się jako prezent dla ukochanej osoby, o której zdrowie chcemy zadbać. Miód spadziowy iglasty to prawdziwa perełka wśród miodów. Jego niesamowite właściwości i ogrom zalet sprawiają, że jest ceniony zarówno w zaciszu domowym, kuchni, jak i w medycynie naturalnej. Oto jedne z najważniejszych właściwości zdrowotnych miodu spadziowego: Bogactwo minerałów: Miód spadziowy iglasty zawiera więcej minerałów niż miód nektarowy. Znajdziesz w nim  ogrom minerałów np. takie jak potas, magnez, wapń, żelazo i mangan. Działanie antybakteryjne i antywirusowe: Miód spadziowy ma silne właściwości antybakteryjne i antywirusowe, co pomaga w zwalczaniu infekcji i wspiera układ odpornościowy, a także pomoże przy procesie leczenia ran. Działanie przeciwzapalne: Regularne spożywanie miodu spadziowego może pomóc w załagodzeniu stanów zapalnych, któe pojawiły się w organizmie. Wspomaganie układu oddechowego: Miód spadziowy jest często stosowany w leczeniu chorób dróg oddechowych, takich jak przeziębienia, kaszel i zapalenie oskrzeli. Wzmacnianie układu odpornościowego: Dzięki bogactwu witamin i minerałów, miód spadziowy wspiera funkcjonowanie układu odpornościowego, co pomaga w zapobieganiu chorobom. Zalety miodu spadziowego: Niesamowity smak i wyjatkowo aromatyczny zapach: Miód spadziowy ma charakterystyczny, lekko żywiczny smak i ciemną barwę, co sprawia, że jest wyjątkowym dodatkiem do różnych potraw. Naturalny produkt: Jest to produkt 100% naturany, bez dodatku konserwantów i barwników. Wielofunkcyjność: Miód spadziowy można stosować nie tylko jako słodzik do herbaty czy kawy, ale także jako dodatek do wypieków, sosów, sałatek i deserów, a także bezposrednio ze słoika. Działanie relaksacyjne: Spożywanie miodu spadziowego może pomóc załagodzić nas stres i ułatwić zasypianie. Jak spożywać miód spadziowy: Na ciepło: Dodaj do herbaty, ale pamiętaj, aby temperatura napoju nie przekraczała 40°C, żeby nie stracić cennych właściwości. Na zimno: Stosuj jako słodzik do jogurtów, owsianki, smoothie czy sałatek. Samodzielnie: Możesz spożywać łyżeczkę miodu spadziowego bezpośrednio – to doskonały sposób na szybkie dostarczenie energii i składników odżywczych.

Pochodzenie miodu leśnego: Miód leśny jest produktem pszczelim pozyskiwanym z nektaru kwiatów rosnących w lasach na czystych terenach Kaszubskich oraz z wydzielin mszyc i czerwców na drzewach, głównie iglastych i liściastych. Nasz miód leśny najczęściej pochodzi z lasów sosnowych, jodłowych i bukowych. Dzięki różnorodności roślinności leśnej, miód ten charakteryzuje się bogatym smakiem i aromatem. Opis miodu leśnego: Miód leśny ma zazwyczaj ciemną barwę, od jasnobrązowej do niemal czarnej, co wynika z obecności składników mineralnych oraz barwników roślinnych. Ma gęstą konsystencję, jest wyrazisty, posiada lekko żywiczny smak. Jego zapach jest intensywny, przypominający aromaty leśne. Zastosowanie zdrowotne miodu leśnego: 1. Działanie przeciwbakteryjne i przeciwzapalne - dzięki obecności enzymów i związków fenolowych, miód leśny wspomaga walkę z infekcjami. 2. Wsparcie układu immunologicznego - regularne spożywanie miodu wzmacnia odporność organizmu. 3. Łagodzenie objawów przeziębienia i grypy - miód leśny pomaga w łagodzeniu kaszlu, bólu gardła oraz kataru. 4. Poprawa trawienia - wspomaga pracę układu pokarmowego, szczególnie w przypadku problemów żołądkowych i jelitowych. 5. Detoksykacja organizmu - pomaga w usuwaniu toksyn z organizmu dzięki swoim właściwościom antyoksydacyjnym. Przepisy z użyciem miodu leśnego Napój wzmacniający odporność: Składniki: 1 szklanka ciepłej (nie gorącej) wody 1 łyżka miodu leśnego 1 łyżeczka soku z cytryny 1 kawałek świeżego imbiru Przygotowanie: Wymieszaj wszystkie składniki i pij codziennie rano na czczo. Maseczka na twarz nawilżająco-odżywcza: Składniki: 1 łyżka miodu leśnego 1 łyżeczka jogurtu naturalnego Kilka kropli soku z cytryny Przygotowanie: Wymieszaj wszystkie składniki, nałóż na oczyszczoną skórę twarzy i pozostaw na 15-20 minut, a następnie spłucz ciepłą wodą. Chlebek bananowy z miodem leśnym: Składniki: 2 dojrzałe banany 2 jajka 1/2 szklanki miodu leśnego 1/4 szklanki oleju kokosowego 1 i 1/2 szklanki mąki pełnoziarnistej 1 łyżeczka proszku do pieczenia Szczypta soli Przygotowanie: Rozgrzej piekarnik do 180°C. Rozgnieć banany i wymieszaj z jajkami, miodem i olejem. Dodaj suche składniki i dokładnie wymieszaj. Przelej ciasto do formy wyłożonej papierem do pieczenia i piecz przez około 45-50 minut, aż wierzch będzie złocisty. Miód leśny to skarb natury, który nie tylko wzbogaca naszą kuchnię, ale również wspiera zdrowie i urodę. Regularne jego spożywanie oraz stosowanie w domowych kosmetykach przynosi liczne korzyści zdrowotne.